Sanki uzak diyarlardan gelmiş gibi, yorgun ve nefes nefese,
hemencecik oturuyor içime, izin almadan habersiz bir şekilde,
içimi birden bir ürperti kaplıyor, sanki bana "ben geldim" der gibi
haber vermek istiyor, bana "benliğimi duy" der gibi bir işaret veriyor,
bir şeyler ikram etmek isterdim ama şu an canım hiç bir şey istemiyor, kalkıyorum ayağa oradan oraya gidip geliyorum içimdeki bu
misafirin gitmesi için bir şeyler düşünüyorum,
ama aklıma hiç bir sebep gelmiyor göndermek için,
sanki bahaneler yok olmuş gibi, gelen misafire "git"
demek de olmuyor işte, ne yapmalıyım ben de bilmiyorum,
ama bir çare olmalı, var da benim mi aklıma gelmiyor,
beynim çatlayacak neredeyse düşünmekten,
sonra bedenime bakıyorum yorgun düşmüş iyice,
salıveriyorum kendimi, artık bırakıyorum içimdeki sessizliğin peşini,
kendi işlerimle uğraşıyorum, rahat bıraktım sessizliği,
onunla baş başayım şimdi, alıştım sanki ona,
istemiyorum artık gitmesini, ama hala aklıma takılan bir soru var;
"Bu sessizlik nereden geldi içime ve kimden bulaştı?"...
-Ebru Kıvrak-
31.12.2011 Cumartesi..
19:28.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder